Biografia

Ciekawostki biograficzne znajdziesz w dziale "Kraszewski od A do Z"



Józef Ignacy Kraszewski urodził się 28 lipca 1812 roku w Warszawie.
Dzieciństwo i młodość:
Ojciec, Jan Kraszewski miał majątek Dołha na Białorusi. Matka, Zofia z Malskich, pochodziła z Romanowa. W Romanowie też, u dziadków Anny i Błażeja Malskich przyszły pisarz wychował się, wyniósłszy z tego domu fascynacje literaturą, historią, sztuką. W latach 1822-1827 chodził do szkoły w Białej i w Lublinie. Zabrany przez rodziców spod opieki babki, ukończył szkołę w Świsłoczy i poszedł na studia do Wilna. Studiów nie ukończył z powodu wybuchu powstania listopadowego. Po przerwaniu studiów trzy lata spędził pod nadzorem policyjnym skazany za udział w przygotowaniach do powstania. Debiutował "Biografią sokalskiego organisty" opublikowaną w wileńskim czasopiśmie.
Debiutował książkami "Biografia sokalskiego organisty""Pan Walery" wydany w 1851 roku.
opublikowaną w wileńskim czasopiśmie. Debiutem książkowym był
Pobyt na KresachPo wyjeździe z Wilna i krótkim pobycie w ojcowskim Dołhem wyruszył Kraszewski w podróż naukowo-literacką na Wołyń, zatrzymując się w Horodcu. Tam poznał swą przyszłą żonę, Sofię Woroniczównę. Ożeniwszy się w 1858 roku, osiadł na wiele lat pod Łuckiem. Mieszkał kolejno w Omelnie, Gródku, Hubinie.
W 1855 roku zamieszkał w Żytomierzu, skąd wyjechał w 1860 roku do Warszawy. Opuszczając Kresy był Józef Ignacy Kraszewski pisarzem znanym i cenionym we wszystkich trzech zaborach. Miał za sobą 130 dzieł - powieści historycznych, społeczno-obyczajowych o życiu szlachty, arystokracji, o problemach wsi. Pisał dzieła krytyczne z dziedziny literatury i sztuki, a także naukowe dzieła historyczne. Współpracował z czasopismami na terenie wszystkich ziem polskich. Przez 11 lat wydawał własne czasopismo "Athenaeum" poświęcone sprawom sztuki.
W Warszawie
przebywał Józef Ignacy Kraszewski w latach 1860-1865. Redagował tam "Gazetę Codzienną" przemianowaną potem na "Gazetę Polską" i poświęcał się przede wszystkim publicystyce. Burzliwy czas przed powstaniem styczniowy wciągnął go w wir polityki. Niechęć Aleksandra Wielopolskiego stała się przyczyną wyjazdu zagrożonego aresztowaniem pisarza na emigrację. Emigracja W ostatnich dniach stycznia wyjechał Kraszewski do Drezna, rozpoczynając ostatni, emigracyjny okres życia. Wraca wówczas do intensywnej pracy nad powieścią. Pisze miedzy innymi cykl 2 obrazków powstańczych" z "Dziecięciem Starego Miasta", cykl "kronik historycznych", zaczęty "Starą baśnią" i obejmujący 29 powieści w 78 tomach. Mimo oddalenia śledzi twórca życie w kraju, komentując je w licznych powieściach społecznych - "Morituri', "Pałac i folwark". "Dziennik Serafiny". Nie zaniedbuje też kontaktów z prasą krajową i zagraniczną. Wydaje w Poznaniu roczniki publicystyczne "Rachunki", które były próbą zsumowania i oceny całości życia narodu rozdartego między trzy zaborcze potęgi.
W 1879 roku naród zorganizował Kraszewskiemu jubileusz pięćdziesięciolecia pracy literackiej. Główne obchody odbyły się w dniach 3 - 7 października w Krakowie i stały się wielką manifestacją jedności narodu oraz siły polskiej kultury, jednego z głównych bastionów broniących niezawisłości polskiego ducha.
W 1885 roku pisarz został aresztowany przez władze pruskie i po procesie osadzony w Magdeburgu. Oskarżony był o współpracę z wywiadem francuskim. Otrzymał wyrok skazujący go na trzy i pół roku twierdzy. 7 listopada 1885 roku wyszedł z Magdeburga na urlop zdrowotny, po wpłaceniu 20 000 marek kaucji. Nie wrócił już do więzienia.
Zmarł w Genewie 19 marca 1887 roku. Pochowany został 18 kwietnia w Krakowie. Spoczął w podziemiach kościoła Skałce.