Wilniuki w Pyrlandii, czyli poznańskie czytanie JIK-a.

                                          Jest to miło usłyszeć, że krajanie czytają archaicznym językiem, jakby powiedział mieszkaniec Pyrlandii: "Czytojmy wiaruchna, czytojmy po naszymu".
Szczerze dziękuję, Pani Agnieszce, za ciekawą recenzję "Luboni", która przyznaję trochę jednak mnie zaniepokoiła. Nie, nie jest to niepokój ogólny,  lecz niepokój w moim sercu.

                                                     Mieszkam w Poznaniu, na codzień pracuję i nawet gdybym chciał, to rzadko udaje mi się dotrzeć na tak faine spotkania, jak poznańskie czytanie Józefa Ignacego KRASZEWSKIEGO.
To gwoli usprawiedliwienia, jednak by się nie oskarżyć (czasami) postanowiłem przeczytać "Lubonie".  Luboń trochę mi bliski, Górczyn jeszcze bardziej, a Łazarz to już mój fyrtel. Przed wojną Święty Łazarz, lecz to inna historia, jednak trochę naprowadza na trop fabuły tejże powieści - jakby nie było (już niedługo rocznica Chrztu Polski).

                                                    Trochę po partyzancku, z doskoku (Litwa kocha las) wziąłem jednak udział w powszechnym czytaniu na nowo wydanej książki z Luboniem w tle. Otóż dziś 8 marca (pierwsza Niedziela po Świętym Kazimierzu) przypada Kiermasz Kaziukowy zorganizowany przez Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej na Starym Rynku w Poznaniu. Praktyczne i stetrane, nasze Pyry z Towarzystwa, widocznie postanowili połączyć "za jednym zamachem" dwa nadzwyczaj ciekawe i wdzięczne wydarzenia: Kaziuka i poznańskie czytanie JIK-a. Do czego w dużej mierze (dziękować) przyczynili się pracownicy Muzeum JIK-a w Poznaniu, na czele z zawsze uśmiechniętym kustoszem Krzysztofem.

                                                       Mój zawód serca został ukojony. Czytałem urywek o tym jak na dwór Mieszka i Dubrawki przybyli wojowie z Pragi...i jakoś tak samo przyszło - "Lubonie" wskoczyły na trzecie miejsce, moich ulubionych KRASZEWSKIEGO lektur. W domyśle, czy możemy liczyć na poznańskie czytanie "Pogrobka" ? Chciałoby się powiedzieć, dlaczego by nie w murach piastowskiego zamku, którego wieża dumnie unosi się (wciąż zamknięta ?!?) już nad Starym Rynkiem. Na pierwszym miejscu nadal u mnie "Kunigas", który na pewno jakoś się z Kiermaszem Kaziukowym komponuje...

                                          Naszym czytelnikom powiem, że planowane są już przez Pracownię - Muzeum na ul. Wronieckiej następne spotkania z "Luboniami", gdzie tego jeszcze nie wiadomo, najlepiej śledzić stronkę Biblioteki Raczyńskich, tutaj.
Paniom Agnieszce i Izie, z serca dziękuję, raz jeszcze za wiadomość; rzeczywiście na okładce książki (nowego wydania) jest urywek recenzji, jednego(-ej)  z współtwórców naszego bloga, cóż lepszego mogło go spotkać, tylko wielce gratulować.

                                                    I ja tam byłem, piwa nie, lecz żurawinę piłem, a com widział i słyszał, w księgach (tej no i ten Jan DŁUGOSZ tutej tyż był) umieściłem...

P.S. Pokornej głowy miecz nie siecze.