112. Niebieskie migdały

„Niebieskie migdały” czytałam kilka miesięcy temu, ale chwilowo brakowało mi czasu i tzw. natchnienia, by je zrecenzować. Przejrzawszy jednak listę przeczytanych książek na blogu, stwierdziłam, że „Niebieskich migdałów” tam nadal nie ma i że chyba warto wziąć się wreszcie w garść i parę słów napisać. Siłą rzeczy musi się obejść bez szczegółów, jako że pamięć lekko zawodzi, a kolejne pozycje obyczajowe Kraszewskiego zaczynają mi się zlewać w jedną całość. 

Przede wszystkim „Niebieskie migdały” czyta się dobrze i nie przeszkadza powielanie przez autora wciąż tych samych schematów. Mamy więc niebezpieczne kobiety - uwodzicielki, dla których ród męski ginie i zwykłe poczciwe dziewczątka, które dla odmiany wiele muszą znieść w imię szczęścia ukochanego. Mamy wiele obserwacji obyczajowych z życia zarówno nowobogackich jak i zasiedziałej szlachty. Mamy trochę obrazów z wielkich miast, w tym Berlina i Warszawy owych czasów. Razi mnie, jak zwykle zresztą, niezrozumiałe chyba w dzisiejszych czasach zatracanie się mężczyzn w imię miłości do kobiet, które przestały być w pewnym momencie niedościgłymi ideałami… Muszę przyznać jednak, że do końca nie wiedziałam jak się „Niebieskie migdały” skończą, zatem książka wciąga i nie jest aż tak schematyczna. 

W sumie niezła powieść obyczajowa. 

Moja ocena 4/6