2. Stara Baśń

Książka wpisana w kanon lektur szkolnych. Książka, której modnie jest nie czytać. Książka, o której wszyscy słyszeli same stereotypy, a mało kto chce sam sprawdzić, czy może jednak znajdzie w niej coś ciekawego.

Od razu na wstępie uprzedzam, że nie mam zwyczaju pisać szablonowych poprawnych recenzji. To będą moje wrażenia z pierwszego spotkania z J.I. Kraszewskim. Spotkania, które zaowocowało miłością do tegoż i wiernością przez kolejne długie lata.

"Starą baśń" przeczytałam w podstawówce jakiejś wczesnej. Gdy już miałam przeczytane wszystkie książki ze szkolnej biblioteki wskazane dla mojego wieku, pani bibliotekarka z niechęcią podała mi tomiszcze (wtedy to było dla mnie grubaśne) i z zastrzeżeniem "ale nie wiem, czy cię to nie znudzi", pozwoliła zabrać do domu.

A ja utonęłam. To było coś pięknego - opowieść o starych czasach, o plemionach słowiańskich, o relacjach w siole (już nie pamiętam, jak to się nazywało - osada?). No i miłość - zakazana, a jakże! Te obyczaje, obrzędy, Popiel i Piast, Myszy, knowania, trucizna. Tajemniczy i mroczny klimat, napięcie i strach o głównych bohaterów. Powtarzam - takie pamiętam wrażenia sprzed lat.

Wiele lat później oglądałam film na podstawie tej powieści i już mnie tak nie zachwycił. Podejrzewam, że jednak liczy się, kiedy co czytasz/oglądasz. Może dziś też nie zachwyciłaby mnie ta powieść?

Ale dużo później czytałam inne jego utwory, a jednak "Stara baśń" pozostaje moją najbardziej ulubioną książką Kraszewskiego.

P.S. Jako że ten tekst nie jest prawdziwą recenzją, można śmiało go pominąć w liczeniu do 200. Wystarczy to zasugerować w komentarzu i bez urazy usunę cyferkę.